جایی نیست که حق و باطل باشد و قرآن، فاصل نباشد.

جایی نیست که حسن و قبیح باشد و قرآن، فاصل بین آن دو نباشد إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ...

آن شعری که در قرآن مذموم است و می گوید ما شعر نگفتیم(وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ) به معنای کلام منظوم نیست؛ منظور آن کلامی است که خیالبافی را تأمین می کند ...

او که از مُد می گوید یعنی می پسندم چون مردم اینچنین می پسندند؛

کسی که در این حد است، او با شعر و خیال زنده است؛

کسی که با مُد زندگی می کند، زندگی او زندگی شعری است؛ یعنی با خیال زندگی می کند.

اما کسی که با برهان حکم می کند و با حق زندگی می کند نمی گوید چون نمی پسندم، نمی کنم؛ می گوید چون باطل است نمی کنم.

می گوید چون حق است می پسندم، نه چون مردم می پسندند.

سخن وقتی می تواند محکم باشد که نه هزل باشد و نه شعر ...

برگرفته از درس تفسیر قرآن آیت الله جوادی آملی(سوره مبارکه رعد، آیات 36 و 37)، رادیو معارف، برنامه بر کرانه نور، 1394/6/16